انسان مه آلود

بسم الله الرحمن الرحیم امروز یه تعبیر قشنگی برای تکون خوردنات شنیدم که قلبمو روشن کرد،وقتی توی گروه گفتم که تکونای ریزتو حس میکنم جوجه گفت که شهربانو به این تکونا میگفت:مثل بال زدن پروانه توی دلم... انسان مه آلود...

بسم الله الرحمن الرحیمبرای محمد حسین پنج‌روزه اممعجزه ی دلم سلامپنج روزه که از پس بی خبری ها و انتظارها رسیدی و جا باز کردی تو‌بغلم،مثل بوی بهارنارنجایی که اردیبهشت رو خوش بو میکنن اردیبهشتم رو خوش بوترین کردی،عزیز کوچولوی من،ممنونم ازت و هزاران بار ممنونم که من رو لایق زیباترین واژه ی دنیا یعنی مادر کردی...ممنونم که گوشه به گوشه ی قلبم رو ،جز به جز وجودم رو و تمام لحظاتم رو به اسم خودت زدی...دوست داشتنت پاک ترین و ناب ترین و آسمونی ترین احساس دنیاست و دنیای من با اومدنت از نو معنی تازه ای پیدا کرده...​​​​​جون دلم،عزیزکم،دلبرکم،من با تو این‌بار از نزدیک معجزه رو‌لمس کردم،معجزه ی موجود کوچولویی که یه زمانی مثل لطافت پروانه تو دلم بال میزد،یه زمانی تو‌دلم وول میخوردو تو‌دلم ورجه وورجه میکرد و‌حالا تو‌بغلم مثل پرنده بال بال میزنه و چشمای معصومشو یه جوری به‌چشمام میدوزه که بغض خوشی و خوشبختی بی انتها از پشت پلکام اشک میشه و صورتمو خیس میکنه...موجودی که انگار حالا نه تنها بخشی از پوست و خون و استخونم بلکه تمام پوست و خون و استخونمه و شده همه ی همه ی من و بدون اون معنا نمیشم...خوش اومدی به دنیام و خوش دنیایی ساختی برام محمدم...حسینم... انسان مه آلود...